Stel nou dat de gemeenschap die ergens leeft, daadwerkelijk iets te zeggen krijgt over haar leefomgeving. Een gemeenschap die zich geen zorgen hoeft te maken over de toekomstige betaalbaarheid van woningen en overig vastgoed, maar zich juist kan bekommeren over de toekomstige leefbaarheid ervan. Een plek dat door een transparante en overzichtelijke juridische structuur rechtvaardig en democratisch wordt ingericht naar de gedeelde sociale en ecologische waarden van de gemeenschap.

Woningen, winkels, en maatschappelijk vastgoed zoals kinderdagverblijven, sportscholen, of buurthuizen worden ontwikkeld, beheerd en aangepast naar de wensen van de gemeenschap. Het commerciële vastgoed wordt zodanig beheerd en verhuurd dat basisvoorzieningen blijven bestaan, dat het werk- en leerplekken creëert voor mensen uit de buurt, en dat opbrengsten weer worden geïnvesteerd in de buurt zelf. Doordat mensen onderling verbonden zijn én er een goed georganiseerde vereniging is, is er een hoge mate van vrijwilligerswerk en bijdragen door buurtbewoners zelf, bijvoorbeeld rond het groenonderhoud, de buurtmoestuin en ouderenzorg.

Dit ideaalbeeld is geenszins een utopie. Het Community Land Trust model, al meer dan 50 jaar in ontwikkeling en gemeengoed in landen als het Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten en België, laat zien dat het mogelijk is om sociale, economische en ecologische vooruitgang te realiseren door landeigenaarschap en zeggenschap bij gemeenschappen onder te brengen.